Nasıl bir çocukluk geçirdik ki; sevilmeyen yanlarımızla, okşanmayan saçlarımızla, anlaşılmayan taraflarımızla kendimizin bir "hiç" olduğu kanaatine vardık.

Yok yok abartmıyorum;  kendimize "hiç" muamelesi yapıyoruz... Evladımızın sesinin bize yükselmesi, gidip taaa en derinlerimizden yakalıyor bizi… "Nasıl yaa baksana evladın da seni 'hiç' yerine koyuyor " diye söylenen içimizdeki  canavar, bizi alıp can parçalarımıza musallat ediyor.  Hatalarını gülümseyerek, şefkatle tedavi etmek yerine içimizdeki "hiç"lik kemirgeniyle mücadele ediyoruz, onların da yaralarına tuz basıyor, kanattıkça kanatıyoruz...

İçimizde öyle bir " ben hiçim" savaşı var ki; kavga –dövüş, hır gır... Herkesle, her şeyle... En çok da en sevdiklerimizle...

Değersizlik hissi diye bir baş belası ile canhıraş gazvedeyiz: Yüreğimize oturduğunun farkında bile olmadığımız bir baş belası.

Tatile "götürmeyen!", dışarda "gezdirmeyen!" eşim beni sevmiyor, dedirten bir his...

Sarmaş dolaş, kahve yudumuyla, deniz manzarasıyla, kafamızın birbirine değdiği, havuz başında ayaklarımızın göründüğü pozlar vermiyor diye eşimin yanında önemsiz olduğumu düşündüren bir his…

Çiçeklerden buketler, narin bileklerime  layık altın künyeler, atlanmadan hatırlanması gereken bütün "özel!" günler... Hangisi eksik ise yuvamı oradan yakalayan, bir damla huzur bırakmayan bir his.

Evladımı halasıyla görünce bozulduğum, babasından taraf olunca yıkıldığım karanlık dehlizime çekmek için onu da nakış nakış işlediğim bir his...

"Hiç"sin diye bağıran iç sesimi bastırmak için evladıma bağırmalarımdan, fermanını okuyup, cezasını kesişlerimden anlıyorum; kendimi değerli hissetmek için çabaladığımı.

O kadar "hiç" görüyorum ki kendimi; bir yerlere "götürülmesi, gezdirilmesi!" gereken bir cansız varlık gibiymişim gibi kuruyorum şikayetlerimi.  Eşimin zaman zaman mesafeli durduğu aktiviteleri bile kendimle eşdeğer  tutup mesafeyi de, sevgisizliği de kendime pay ediyorum. .

Belki de benim hayat arkadaşım, takip ettiğim arkadaşlarımın eşleri  gibi pozlar vermeyi  sevmiyordur ama ben kendimi o kadar sevgisizliğe layık görüyorum ki; sevilmeyen bir şey var ise o muhakkak benimdir, diye yüreğimi mezarlığa atıyorum.

Bir şey ne kadar çok pahallıysa, rakibime sunulduğundan ne kadar çok farklıysa benim değerim o nispette sanıyorum. Birlikte alışveriş yapabildiğimiz, birlikte çocuklarla dolaştığımız, birlikte uyuyabildiğimiz, birlikte aynı kapıdan girebildiğimiz her gün çok özel değil mi? İlla birilerinin ve takvimlerin mi benim günlerimi "özel" ilan etmesi lazım? Her yıl tekrarını hatırlayıp kutlamak istediğim günler mi çok özeldir; yoksa bir daha asla yaşayamayacağımızı bildiğim -tekrarı olmayan-BUGÜN mü?

***

Hiç kimsenin nazarında yer bulamıyorum kendime… Sevilecek, dinlenilecek kadar da pek mühim bir şey değilim bu hayatta… Herkes, her şeyi  benden  fazla yaşıyor. Gözüme kestirdiğim körpe evlatlarım var, onlar benim safımda, benim yanımda olacak daima… Ayrı  birer birey olduklarını dahi kabul etmiyorum, sadece bana itaat edecek olan varlıklar dünyaya  getirdiğimi düşünüyorum... "Hiç"lik hissi insanı köleye de çevirir, firavuna  da... Ve bu hissin ilk firavunluk belirtilerini evlatlarım üzerinden deniyorum  farkında olmadan... İlk onlara haykırıyorum, “ben ‘hiç’ değilim” diye... Ve koparıyorum  bağları; söküyorum Rabb'in onlarla aramızda ördüğü ağları.

Tin Suresi 4. Ayet : “Biz insanı en güzel biçimde yaratmışızdır.” der.

Rabbim bu ayetle bana “ahsen-i takvim” diye seslenirken ben;  kim acaba bu en güzel surette yaratılanlar? diye etrafıma bakınıyorsam:  "Ahh bu benim.  Allah beni en güzel surette yarattı, bana  değer biçtiği için dünyaya yolladı” diyemiyorsam  derinleşme zamanı… Derinlerimizde can çekişen değersiz insani bulup kaldırma zamanı…

Değersizlik ateşinde kavrulan hiçbir insanı, mahluktan gelen hiçbir lütuf serinletemez, tatmin edemez. Ancak  Allah indinde öz kıymetinin farkında olan kişiye  bir tebessüm de lütuftur, bir selam da. Gayrısına gam duymaz çünkü gayrısına karışmaz… Bilir ki lütfeden de kendini temsil eder, lütfetmeyen de.

Sen kendin kalk, şimdi sıvazla sırtını. Doğrul ve lütfet  özüne. Layık olduğun gibi davran  kendine... Gör o zaman çorak topraklar nasıl da yeşil bostanlara  dönüyor…

Tülay BİLİCİ

3 EYLÜL 2020