İki aydır evlerimizdeyiz,Yani altmış gündür dışarı çıkamadık.
Parklara,gezmelere gidemedik.Sevdiklerimizden uzak evlerimizde oturuyoruz.
Havalar her geçen gün daha da güzelleşiyor,
Bahar geldi.
Bizler evlerimizde oturup bugünlerin bitmesini bekliyoruz.
Evet çok sıkılıyoruz;
Ama düşünün bi, dahada kötü şeyler olabilirdi diye Ben hep böyle düşünüyorum.
Canım her sıkıldığında anneme söylüyorum,annemde bana oğlum;
Daha kötüsü olabilir,mesela ülkemizde savaşta olmuş olabilirdi,deyip bu durumda kendimizden daha zor durumda olanları düşünerek şükretmemiz gerektiğini söylüyor.
Virüsten önce sokaklarda Suriye’den gelen çocukları,insanları görüyordum,bir çoğunun ayağı çıplaktı ve dilimizden anlamıyorlar,bizde onların dilinden anlamıyorduk.yıkık,dökük evlerde yaşıyorlar.
Belki kendi ülkelerinde durumları çok iyiydi
Belki çok güzel evleri,
Çok güzel oyuncakları vardı değilmi?
Herseylerini bırakıp savaştan kaçtılar ama.
Bizlerin durumu böyle değil,bizler evlerimizde ailemizle birlikte zaman geçirmeye çalışıyoruz.
Sadece dışarı çıkamıyoruz ve bunun içinde devamlı şikayet ediyoruz.
Kendimizi onlarla kıyaslamalıyız bizim tek sıkıntımız dışarı çıkamamak.
Ama onların sorunu bizden çok fazla
Biz sıcak evlerimizde oturuyoruz.ama onların Evi bile yok.
Evlerimizde oturup televizyon seyrediyor,
ders çalışıyor,çizgi film seyrediyor haberleri izliyoruz.
İstediğimiz yemekleri yiyor,istediğimizi içebiliyoruz.
Virüs bittiğinde de dışarı çıkacaz.
Ama onların oturacakları evleri yok.
Ülkeleri yok,hiç bişeyleri yok
Her sıkıldığımızda bunları düşünüp
Şükretmemiz gerekiyor,ben öyle yapıyorum.
Çok şükür...